نگاهی نو به ساختِ نمود و زمان فعل در زبان دوم ؛ انگاره جابجایی معنایی نمودی

مقالۀ حاضر به گزارش پژوهشی می‌پردازد که در چارچوب انگارۀ نمود (اندرسن و شیرای 1996؛ باردووی-هارلیگ 2000؛ سالابری و هاوزن 2013) سامان یافته است. انگاره‌ای که کاربست و یادگیری ساختِ زمان-نمود فعل‌ها را در حین فراگیری زبان دوم، تابع معنای سرشتی نمود واژگانیِ بُن‌واژهای فعل می‌داند. عامل مهم دیگری که در کاربست و فراگیری ساخت زمان-نمود فعل‌ها در زبان دوم مؤثر است عبارت است از جابه‌جایی بار معنایی واژگان در زبان اولِ زبان‌آموز به بُن‌واژهای فعل در زبان دوم. انگارۀ انتقال معنایی نمودی، تأکید دارد که فراگیران ِ زبان دوم، تحت تأثیر معنای نمودی گزاره‌های فعلی در زبان اول خود به فراگیری زبان دوم می‌پردازند. در این پژوهش نشان داده‌ایم که بر پایۀ انگارۀ انتقال معنایی نمودی، نمود سرشتی برخی فعل‌ها، بسته به اینکه زبان اول زبان‌آموز و تحلیلگر چه باشد، در بررسی‌های گوناگون، متفاوت طبقه‌بندی شده‌اند. سپس با مقایسۀ دو شیوۀ شناسه‌گذاری نمود سرشتی فعل‌ها در داده‌های نوشتاری و گفتاری زبان‌آموزان به بررسی اعتبار پیش‌بینی‌های انگارۀ نمود پرداخته شده است.